Burowiec

Burowiec wyrósł w XVIII wieku przy trakcie biegnącym z Siemianowic do Mysłowic jako kolonia rolnicza na terenie wsi Dąbrówka Mała. Związany był z „państwem mysłowickim”. Należał m.in. do krakowskich rodów – Salomonów i Mieroszewskich. Od roku 1839 Burowiec był własnością Marii i Franciszka Wincklera, a następnie ich córki Valeski i jej męża Tiele-Wincklera.W pierwszej połowie XIX wieku osada przekształciła się z rolniczej w przemysłową. W roku 1836 Franciszek Winckler zbudował tu wielkie piece dla huty żelaza „Dietrich” (w rejonie ulicy Dytrycha – obecnie Deszczowa). Jedenaście lat później kupiec Löbbecke rozpoczął budowę huty cynku „Paul” (od 1922 roku „Paweł”), którą w 1861 roku sprzedał koncernowi Spadkobiercy Gieschego („Giesches Erben”).
W roku 1856 w Burowcu rozpoczęła eksploatację kopalnia węgla kamiennego „Abendstern” (od roku 1922 „Jutrzenka”), którą wykupili również Spadkobiercy Gieschego. W roku 1864 uruchomili oni hutę srebra i ołowiu „Walter-Croneck”.W drugiej połowie XIX wieku zabudowa Burowca zbliżyła się do Roździenia poprzez wyrosłe między nimi huty. Do Dąbrówki Małej wiodły z Burowca dwie drogi: trakt siemianowicko – mysłowicki i droga przebiegająca obok kopalni „Georg” (od 1922 „Jerzy”), uruchomionej w 1844 roku między kolonią Burowiec i wsią Dąbrówka Mała.
Na terenie Burowca powstały dwie kolonie robotnicze: Jerzy i Paweł. Kolonia Jerzy znajdowała się przy dzisiejszej ulicy Kuśnierskiej, a kolonia Paweł obok torów kolejowych przy ulicy Wandy.